ผีๆๆๆๆๆๆ

	Sign In Sign-Up

 จําได้ว่าเขาตายไปแล้ว

เรื่องนี้ผมจะเล่าเกี่ยวกับเรื่องที่ผมไปเจอนั้นเป็นเพื่อนผมเอง ผมขอท้าวความก่อนว่าผมเป็นนักศึกษาสถา บันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหาร ลาดกระบัง เหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นที่สถาบันผมนี่แหละครับ เมื่อ 2 ปีที่ แล้ว ผมกำลังศึกษาอยู่ปี 3 ก็พักอยู่ที่หอที่สถาบัน ผมขอเล่าซักนิดก่อนว่า ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งซึ่งสนิทกัน มาก แต่แล้วเมื่อสามเดือนก่อน ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นคือ เพื่อนผมถูกรถชนเสียชีวิตทันทีหน้าสถาบัน ของผมนี่แหละครับ ผมเสียใจมากกับการที่ต้องเสียเพื่อนรักไป ผมไปช่วยงานศพเพื่อน ทั้งสามวัน ซึ่งก็มีเหตุ การณ์เกิดขึ้นคืนสุดท้ายของงาน วันนี้อากาศก็ปกติ ไม่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่อย่างใด แต่ทันใดนั้นไฟที่ศาลาที่ตั้ง ศพก็ดับพรึบทันที โดยที่ไฟบริเวณวัดส่วนอื่นนั้นไม่มีดับเลยทั้งที่ก็ต่อสายอันเดียวกัน แต่ผมก็ไม่คิดอะไร ซักพัก ก็ติดมา เมื่อเสร็จงานแล้วผมก็ลาพ่อเพื่อนกลับ นั่งรถมาซิครับ กลิ่นตลบอบอวลใช่ว่ามันหอมนะครับ กลิ่นเหม็น สาบมากมันลอยมาติดจมูกผม มันทำให้ผมรู้ทันทีได้อย่างอัตโนมัติเลยครับว่า ใช่แล้ว ใช่เลย ผมก็พยายามทำ ใจกล้า คิดว่าคงไม่มีอะไรเพื่อนคงเป็นห่วงเราเลยตามมาส่ง ผมก็พูดขึ้นว่า " ไม่เป็นไรเพื่อนไม่ต้องมาส่งหรอก เรากลับได้ไม่ต้อง ห่วง เราหรอกนะ ขอให้เพื่อนไปดีๆ นะ" แค่นั้นแหละครับกลิ่นก็หาย ไป..... แต่พอมาได้อีกประมาณเดือนได้ ผมจำได้เลยว่าคืนนั้นราว 3 ทุ่มได้ ผมขี่จักรยานจะไปซื้อข้าวจะมาทานที่หอ ก็ขี่จักรยานไปเรื่อยๆ สบายๆ ลมก็เย็นดีแหละครับ แต่พอผ่านไปขี่ไปใกล้จะถึงประตูทางออกอยู่แล้วหล่ะครับ ผมก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งขี่จักรยานมาแต่ไกล เค้ายิ้มมาตลอดทางเห็นฟันขาวๆ ของเค้าได้เลยแหละครับ เค้าขี่ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็ยังยิ้มไปตลอดทางจนขี่สวนกับผมไปแล้ว ผมเห็นหน้าของเค้าเต็มๆ จังๆ เลยครับมันบอก ไม่ถูกกับอาการตอนนั้นว่ามันรู้สึกเหมือนขนหัว ขนทุกส่วนของร่างกายมันลุกตั้งกันอย่างสามัคคีได้เลยก็หน้าที่ ผมเห็นนั้นน่ะมันเป็นหน้าที่คุ้นมาก คุ้นจนผมบอกได้เลยว่ามันเป็นคนที่ผมรู้จักแน่นอนครับ ก็คนที่ผมเห็นนั่นน่ะ มันเป็นเพื่อนสนิทผมเอง แต่มันจะไม่แปลก ไม่น่าตกใจอะไรเลยนะครับ ถ้าเพื่อนผมมันไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ผม จำได้ว่าเพื่อนผมคนนั้นเขาตายไปแล้ว ผมเสียวหลังเลยครับแต่ทำใจกล้าหันหลังไปมอง แต่ผลออกมาคือ ผม มองไม่เห็นอะไรเลย มันมีแต่ความว่างเปล่าให้ผมเห็นครับ เท่านั้นแหละผมปั่นจักรยานแบบไม่คิดชีวิตและคืน นั้นผมก็ไม่กลับเข้าหอพักที่สถาบันขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าครับ

เรื่องที่แล้ว

หน้า หลัก

เรื่องต่อไป